تا همین اواخر، متانول در گیاه به عنوان یک محصول جانبی بیوشیمیایی در نظر گرفته می شد، اما مطالعات در دهه اخیر نقش آن را به عنوان یک مولکول سیگنال در ارتباط گیاه-گیاه و گیاه-حیوان نشان داده است. علاوه بر این، متانول در فرآیندهای بیوشیمیایی متابولیک در طول رشد و نمو شرکت می کند. هدف از این بررسی، تعیین تاثیر متانول بر رشد و ایمنی گیاهان است. گیاهان در واکنش دمتیلاسیون ماکرومولکول‌ها از جمله DNA و پروتئین‌ها متانول تولید می‌کنند، اما منبع اصلی متانول مشتق شده از گیاه، پکتین‌های دیواره سلولی هستند که توسط پکتین متیل استرازها (PMEs) دی متیل استری می‌شوند. انتشار متانول در پاسخ به زخم های مکانیکی یا تنش های دیگر به دلیل آسیب به دیواره سلولی که منبع اصلی تولید متانول است، افزایش می یابد. متانول گازی گیاه زخمی، واکنش‌های دفاعی را در برگ‌های دست‌نخورده گیاهان همسایه و همسایه القا می‌کند و به اصطلاح ژن‌های القایی متانول (MIG) را فعال می‌کند که مقاومت گیاه را در برابر عوامل زیستی و غیرزیستی تنظیم می‌کند. از آنجایی که PME ها آنزیم های کلیدی در تولید متانول هستند، بیان آنها در پاسخ به زخم افزایش می یابد، اما پس از حذف اثرات عامل استرس، سلول گیاهی باید به حالت اولیه بازگردد. مقدار PME های عملکردی در سلول به شدت در سطح ژن و پروتئین تنظیم می شود. بازخورد منفی بین یکی از MIGها، پروتئین شبه آلدوز اپیمراز و رونویسی ژن PME وجود دارد. علاوه بر این، فعالیت آنزیمی PMEs توسط مهارکننده‌های PME (PMEIs) تعدیل و کنترل می‌شود که در پاسخ به حمله بیماری‌زا نیز ایجاد می‌شوند.
گیاهان منبع بیش از یک میلیون متابولیت هستند، از جمله متانول، که در سال ۱۶۶۱ توسط رابرت بویل به عنوان "روح کاشت" در پیرولیز شمشاد توصیف شد . در اصل، نام قدیمی متانول - الکل چوب - نشان دهنده منشا گیاهی استثنایی آن بود، اما در حال حاضر، مشخص شده است که متانول متابولیک درون زا موجود در بدن انسان نه تنها می تواند محصول رژیم غذایی گیاهی باشد، بلکه محصولی از زندگی میکروارگانیسم‌های دستگاه گوارش و فرآیندهای متیلاسیون-دمیلاسیون DNA، RNA و پروتئین‌ها است. منبع متانول گیاهی درون زا، مانند پستانداران، می تواند فرآیند دی متیلاسیون اسیدهای نوکلئیک و پروتئین ها باشد، اما واکنش دی متیل استریفیکاسیون پکتین دیواره سلولی به این فرآیند اضافه می شود.
به طور کلی، منبع متابولیک متانول در گیاهان، دمتیلاسیون درشت مولکول ها است. اگر فرآیندهای بیوشیمیایی متیلاسیون و دمتیلاسیون RNA، DNA و پروتئین منجر به تشکیل متانول در حیوانات و گیاهان یک مکانیسم مشترک داشته باشند، دی متیلاسیون پکتین های دیواره سلولی با مشارکت پکتین متیل استرازها (PMEs) صرفاً یک فرآیند گیاهی یا میکروبی است . به طور کلی پلی ساکاریدهای دیواره سلولی اولیه گیاهان متشکل از سلولز، همی سلولز و پکتین است که با تشکیل یک ماتریکس ژل مانند، چسبندگی، تخلخل و سفتی سلول را تعیین می کند. پلی ساکاریدهای دو لپه ای و تک لپه ای غیرگرمی شامل پلیمرهای اسید گالاکتورونیک هستند و با سه نوع اصلی نشان داده می شوند: هموگالاکتورونان (HG) (۶۵٪ از کل پکتین)، رامنوگالاکتوران-I (RG-I) (۲۰-۳۵٪) و رامنوگالاکتورونان- II (RG-II) (۱۰٪ از پکتین ها) . HG یک هموپلیمر -α-d-گالاکتورونیک اسید (D-GalA) است که در آن می توان تا ۸۰ درصد از گروه های کربوکسیل را متیله کرد .
با توجه به پژوهش های صورت گرفته، مشخص شد که در برخی عرقیات گیاهی نیز متانول وجود دارد. میزان بالایی از متانول در عرق شنبلیله (ppm ۳۲۱/۴۳) و ترخون (ppm ۳۱۱/۳۹) وجود داشت. عرق پونه فاقد متانول و متانول در گلاب با میزان ppm ۱۴/۶۱ دارای حداقل میزان متانول بود.پس این نتیجه حاصل می شود مصرف مداوم عرقیات گیاهی فله حاوی غلظت های بالای متانول برای سلامت مصرف کنندگان مضر است. بنابراین بررسی وجود متانول در عرقیات گیاهی که دارای مصرف زیادی هستند از ضروریات است. که در این رابطه می توانید مقاله "چگونه بفهمیم مشروب، متانول دارد؟" را در مونوتاو مطالعه فرمائید.
